"মৃদু" (গল্প)

"মৃদু" (গল্প) ১)
দুচকু জপাই দিলো অতীতৰ দুখৰীয়া স্মৃতিবোৰে অহৰহ অগাদেৱা দিব ধৰিলে।তেনেতে মৃদু ওলালহি।পিঠিত মস্ত স্কুলবেগটো লৈ ।যেন সি ভাগৰি পৰিছে বেগটো লৈ।মৃদু মোৰ দহবছৰীয়া পুত্ৰসন্তান ।ক্লাছ ফ'ৰৰ ছাত্ৰ।তাৰ বয়সৰ ল'ৰাবোৰ দেখিলে বেয়াই লাগে যেন সিহঁতে আমাৰ দিনতকৈ বহু বেছি বোজা বহন কৰিবলগীয়া হৈছে।সেই ৰাতিপুৱা সাত বজাতেই নাকে কানে কিবা এটা গুজি স্কুললৈ ওলাই যায়।তাৰপৰা আহি কম্পিউটাৰ ক্লাছ আকৌ গধুলি টিউছন।ৰাতি বিচনাখনত শুবলৈ লৈ ভাগৰি পৰে।কিন্তু উপায়ো নাই।দিনে দিনে পৃথিৱীখন ইমান আগবাঢ়ি গৈছে তাত তিষ্ঠি থাকিবলৈ হ'লে নিজক সকলো ক্ষেত্রতে শ্ৰেষ্ঠ কৰি তুলিবই লাগিব। তাতে দেউতাকৰ পৰিচয় নথকা ল'ৰা।সি নিজকে সবশ্ৰেষ্ঠ ৰুপে গঢ়ি তুলিব বিচাৰে। যাতে তাক অকলশৰে অভাৱ-অনাটন অনুভৱ কৰিব নিদি সমস্ত পৃথিৱীৰ লগত যুজি তুলি-তালি ডাঙৰ-দীঘল কৰা মৰমৰ মাঁকজনীক সমাজখনে হাহিঁব নোৱাৰে। তাৰ এনে গুৰু-গম্ভীৰ কথা শুনি মাঁক হৈও তাইৰ দুচকু সেমেকি পৰে।বহু সৰুতেই মৃদু যেন প্ৰাপ্তবয়স্ক হৈ পৰিল।তাই বাৰু ভুল কৰিলে নেকি? ক্ষন্তেকীয়া আবেগত উটি ভাহি এনে এটা ডাঙৰ সিদ্ধান্ত লৈ।তাক বাৰু স্বীকাৰ কৰি লোৱা উচিত আছিল নেকি অন্তঃত মৃদুৰ কথা ভাবি? ২)
"মাঁ উঠাচোন"- শুই আছো বুলি ভাবি মৃদুৱে মোক জোকাৰি ক'লে।
মই উঠা দেখি টেবুলত বেগটো থৈ ক'লে -"মাঁ,কথা এটা আছিল"।
প্ৰশ্নবোধক দৃষ্টিৰে মই তালৈ চোৱাত সি মোৰ ওচৰ চাপি আহি হাত দুটাত ধৰিলে।জানো খুবেই স্পশকাতৰ কথা।
"কোৱা মৃদু"-মুৰত মৰেমেৰে হাত বুলাই ক'লো।জানো সি মোৰপৰা অনুমতি বিচাৰিছে কথাটো ক'বলৈ।
" দেউতা আহিছিল মাঁ,মোক লগ কৰিবলৈ লগতে তোমাকো"। মোক সাৱটি ধৰি কলে। "মই আৰু দুনাই আহিব মানা কৰিলো লগ কৰিবলৈ।বেয়া কৰিলো নেকি মাঁ ,তোমাক নোসোধাকৈ তেনেকৈ কৈ"?তাৰ প্ৰতি মৰমেৰে মনটে ভৰি পৰিল।
"তুমি কি বিচৰা মৃদু?মানে দেউতা আমাৰ লগত থকাটো।" "তুমি যদি দেউতাৰ অবিহনে মোক ডাঙৰ দীঘল কৰিব পাৰা,মই কিয় বিচাৰিম তেওঁক।মই তোমাক লৈয়ে সুখী মাঁ।তোমাৰ বাহিৰে মোক আৰু আন কাকোকে নেলাগে"।দহবছৰীয়া মৃদুৰ দৃঢ়তাপূণ কথা শুনি মোৰ দুচকুৱেদি বাধা নেমানি চকুলো বৈ আহিল। চকুলো মুচি দি সি পুনৰ কৈ উঠিল"-তুমি মোৰ বাবে আদশ মাঁ।তুমি ভাগি পৰিলে মই দুখ পাওঁ"।
৩)
আবেলিৰ টিফিন খাই মৃদু কম্পিউটাৰ ক্লাছলৈ ওলাই গ'ল। গেটখন জপাবলৈ লওঁতেই দেখিলো সি ৰৈ আছে।অবিন্যস্ত ,অসলংগ্ন পিন্ধা কাপোৰ-কানি,মুৰটোও ফনিওঁৱা নাই।নিজক যিমান পাৰো দৃঢ় কৰিলো। অলপ দুবল হ'লেই মই যে তাৰ ওচৰত হাৰি যাম সেইয়া জানো।সি আগবাঢ়ি আহিছিল মোক দেখি।
সেমেকা হাঁহি এটা মাৰি কৈছিল-"মোৰ ক্ষমা কৰা ,মই আৰু নোৱাৰা হৈছো।আৰু কিমান শাস্তি দিবা মোক?দহবছৰে মই তিলতিলকৈ জীয়াই আছো মৰি মৰি।তোমালোকৰ অবিহনে এই জীৱনৰ কোনো মূল্য নাই"।
কি উত্তৰ দিওঁ মই ভাবি পোৱা নাছিলো। কেনেকৈ তাক পুনৰ বিশ্বাস কৰো ইমান ডাঙৰ আঘাট দিয়াৰ পিছত ।সম্ভৱনে তাক ক্ষমা কৰি পুনৰ আকোৱালি লোৱাতো?মই যেনিবা আকোৱালি ল'লোৱেই ,মৃদু ,তাক কি ক'ম যিয়ে অলপ আগতে ইমান স্পষ্ট ভাষাৰে তাৰ জীৱনত দেউতাকৰ দৰকাৰ নাই বুলি কৈ থৈ গৈছে।মোৰ ওচৰত তাক দিবলৈ কোনো উত্তৰ নাছিল ।অহা বাটেৰে সি উভতি গৈছিল। যোৱাৰ আগতে মাত্ৰ কৈ গৈছিল 'মোক এদিন তোমালোকে ক্ষমা কৰিবাই।'
৪)
প্ৰেম ভালপোৱাৰপৰা সদায়েই নিজক আতৰাই ৰাখিছিলো কলেজীয়া দিনলৈকে।সময়ৰ অপব্যৱহাৰ বুলি ভাবিছিলো সদায়েই প্ৰেমত পৰাটো।

লগৰবোৰে সুধিলে সদায়েই একেই উত্তৰ-আন কাম আৰু নাই।তাতকৈ ঘৰৰপৰা ঠিক কৰা ল'ৰাৰ লগত বিয়া হ'ম।ঘৰৰ মানুহো খুচ,মইও খুচ।প্ৰেম কৰি অযথা ঝেংত সোমোৱা মানুহ মই নহয় ।

পিছে লগৰ আগত বৰ ফুটনি মাৰি থকা মইজনী ডিগ্ৰী সম্পূণ কৰাৰ পাছত গুৱাহাটীত পঢ়িবলৈ আহি তাক লগ পাই ভুল কৰি পেলালো।কেতিয়ানো সি মোৰ জীৱনটোৰ ভিতৰলৈ ইমান কুৰুকি কুৰুকি সোমাই আহিল নিজে গমেই নেপালো।যেতিয়া গম পালো তেতিয়া আৰু উভতি আহিবলৈ বহু দেৰি হৈ গৈছিল।এদিন দুয়ো ইমান অন্তৰংগ হৈ পৰিলো যে আগতে পাপ বুলি ভৱা কথাটোও পাপ যেন নেলাগিল।নেলাগিল ভুল কৰিছো বুলিও ।দুটা দেহা এদিন অন্তৰংগ মূহুত্তত এক হৈ পৰিল।তাৰ ফলশ্ৰুতিত মোৰ গভত মৃদুৱে স্হিত ল'লে।তাক যেতিয়া এই কথা ক'লো সি কোৱা কথাই মোৰ মুৰৰ ওপৰৰ সৰগ ভাগি পেলালে।

"এইবোৰ হয়েই হেনো।মোক তাৰ ঘৰে স্বীকাৰ নকৰে।গতিকে মই এবৰছন কৰি পেলোৱাই ভাল দুয়োটাৰ বাবে।'সেইদিনা মই তাক একো নক'লো। আচলতে বুজি পাইছিলো তাক আৰু কৈ একো লাভ নাই ।তাক একো নোকোৱাকৈয়ে মই তাৰপৰা আতঁৰি আহিছিলো।

ঘৰত এইকথা গম পাই মাঁহঁত বলিয়াৰ দৰে হৈছিল।কুমাৰী মাতৃৰ স্হান আমাৰ সমাজত যে অতি নীচ ,সন্মান নাই সেইকথা পদে পদে অনুভৱ কৰিছিলো। যদিও আমাৰ ন্যায়ালয়ে পিতৃৰ অবিহনেই নাৰীক সন্তানৰ দায়িত্ব লোৱাৰ স্বীকৃতি দিছে তথাপি আমাৰ সমাজে এতিয়াও নাৰীক সেই অধিকাৰ দিবলৈ নাৰাজ।ঘৰখনতো মোক লৈ সংঘাতৰ সৃষ্টি হোৱাত মই দুৰত চাকৰিটো পোৱাত গুছি আহিছিলো।

বিভিন্ন বাধা পাই মই যেন দিনে দিনে বেছি জেদী হৈ পৰিছিলো।আৰু এদিন মৃদুৰুপে এটি কনমানি পুত্ৰসন্তানে মোৰ জীৱনটো পোহৰাই পেলাইছিল।মাঁহঁতে নিজে উপযাচি মোৰ জীৱনলৈ পুনৰ উভতি আহিছিল সমাজৰ কথা আওঁকাণ কৰি।তেওঁলোকে মৰমৰ সন্তানক হেৰুৱাব বিচৰা নাছিল ।জানো মাঁহতঁৰ ওচৰত দোষ কৰিছিলো কিন্তু মোৰ গভত স্হিত লোৱা কনমানিটোৰনো দোষ ক'ত? তাক কেনেকৈ নিজক সমাজত সতী কৰি ৰাখিবৰ বাবে মোৰ জীৱনৰপৰা বিদায় দিওঁ?তাতকৈ মই সমাজত অসতী নাৰী ৰুপে স্বীকৃত হ'বলৈ ৰাজী আছিলো।এদিন সিও পুনৰ ঘুৰি আহিছিল।ভুলৰ ক্ষমা বিছাৰিছিল।মৃদুক নিজৰ সন্তানৰুপে স্বীকৃতি দিব বিচাৰি মোক তাৰ জীৱনলৈ পত্নীৰুপে নিব বিচাৰিছিল।কিন্তু তাক কেনেকৈ ক্ষমা কৰো?আজি দহবছৰ ধৰি সি তাৰ ভুলৰ ক্ষমা বিচাৰি মোৰ ওচৰত অহা অব্যাহত আছে।ডাঙৰ হৈ অহাৰ লগে লগে মৃদুক সকলো কথা বুজাই কোৱা হৈছিল।মৃদুও মোৰদৰে গঢ় লৈ উঠিছে। এদিন এৰি যোৱা দেউতাকক স্বীকাৰ কৰিব মৃদুও ৰাজী নহয় আৰু মই?মোৰ মনত তাৰ প্ৰতি আৰু কোনো প্ৰেম নাই।আছে মাত্ৰ সহানুভূতি।তেনেস্হলত তাক কেনেকৈ পুনৰ মোৰ জীৱনলৈ আকোৱালি লওঁ?তাৰপ্ৰতি জন্মা প্ৰেম সিয়েই এদিনতো শেষ কৰি পেলাইছিল মোৰ অন্তৰৰপৰা।