-----------------------------------------------শীত---------------------------------------------
শীতৰ দিনকেইটাৰ আগমণ ঘটিলেই মাথাটো ঘোলা হৈ যায় বছৰি মোৰ। নহ'বনো কিয় আমাৰদৰে দুখীয়াবোৰৰ য'ত নেকি দুবেলা দুসাজ পেট ভৰাই খাবলৈ টনা আজোৰা চলে,তেনেস্হলত কম্বল এখন বা লেপ এখন সাতশ আঠশ টকা দি কিনো কেনেকৈ? হৈছে।বস্তুৰ যিহে জুই চাই দাম হৈছে। আৰু এখন কিনিলেই জানো হ'ব? ডাবল চাইজৰ এখন কিনিলে মোৰ আৰু কণ কণ ছোৱালী তিনিজনীৰ হ'ব, পিছে মোৰ মানুহটোৱে ঠান্ডাখনত কেৱলমাত্ৰ দুবছৰমানৰ আগতে আৰ তাৰপৰা খুজি আনি নিজে হাতেৰে চিলাই বনাই লোৱা ফটা কেঠাখনৰে ঠান্ডাত কেকাই থাকিলে মই বাৰু কেনেকৈ সহ্য কৰো?হাজাৰ বেয়া হ'লেও মোৰ মানুহ সি। তাক আৰু ছোৱালী তিনিজনীক লৈয়ে মোৰ পৃথিৱী। তাতে দিন হোৱাত কেঠাখনে গৰম লগোৱাতকৈ ঠান্ডাহে বেছিকৈ লগায়। নতুনকৈ এখন সী বনাই দিবলৈও পিন্ধা কাপোৰৰে অভাৱ।তেনেস্হলত....
সেই আশা বাদ দিবলগীয়া হয়। তাতে শুবলৈ বিচনা এখনো নাই। মাটিতে থৈলাত ধান খেৰ ভৰাই তুলিৰদৰে বনাই লৈছো।তথাপি তেনে তুলিয়ে চেচাঁ মাটিৰ শীতলতাক বাধা দিব নোৱাৰে। ঠেটুৱৈ ধৰা শীতত শৰীৰৰ সিৰা উপশিৰালৈকে শীতলতাই চুই যায়। নিশকতীয়া শৰীৰকেইটাই ঠান্ডা সহ্য কৰিব নোৱাৰে। ঠান্ডাত ছোৱালীকেইজনীক যিমানপাৰো কাষলৈ চপাই আনো। কিজানি মোৰ দেহৰ সামান্য উত্তাপে সিহঁতক অলপ হ'লেও উম দিব পাৰো। সৰুজনী ছোৱালীৰ বয়স সাতবছৰমান।
তাই কুচিমুচি মোৰ বুকুৰ মাজত সোমাই কয়--মাঁ খুব ঠান্ডা লাগিছে।
তাইৰ কথা শুনি বুকুখনৰ কোনোবাখিনিত পোৰনি উঠে।
যিমান পাৰো কাষলৈ চপাই আনি কওঁ -"মোক জোৰকৈ সাৱটি ধৰি শুই থাক,গৰম উঠি যাব"।
কথাষাৰ কৈ ডিঙিলৈকে শোক এটা উথলি উঠে। মাকঁ হওঁ মই। সন্তানক সকলো সুখ দিব খোজো। জীয়াৰী কালত কিবা জগৰ লগালে মাঁয়ে কোৱা কথাষাৰ কানত থহৰ থহৰকৈ বাজে-মাঁক হ'লে বুজিবি। ঠিকেই কয় আইৰ সমান হ'ব কোন? মাতৃ হোৱাৰ পাছত সন্তানৰ প্ৰতি মাঁকৰ মোহ কি বুজি উঠিছো। প্ৰতি পলে পলে জীয়াৰী কালত মাঁয়ে কোৱা কথাবোৰ যে সত্য প্ৰমাণিত হৈছে। পিছে সেইসময়ত এইবোৰ কথা বুজিয়েই নেপালো। পিছে নোৱাৰো। ইয়ে আৰু মোক দুখী কৰি তোলে।
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ঘৰৰ মই ডাঙৰ ছোৱালী আছিলো। দুজনী ভনী আৰু এটা ভাই। আইৰ ঘৰত দুবেলা দুমুঠিৰ অভাৱ নাছিল। পঢ়া শুনাত বৰ বিশেষ আগবাঢ়িব নোৱাৰিলো। এদিন ঘৰলৈ কাঠ মিস্ত্ৰীৰ কাম কৰিবলৈ ৰমেনদা আহিছিল। আমাৰ ঘৰটো বনাবলৈ। প্ৰথম দশনতেই ৰমেনদাক মোক ভাল লাগিছিল। ১৬ বছৰেই তেতিয়া মোৰ হোৱা নাছিল। ৰমেনদাৰ মিঠা কথাত ভোল গ'লো। আগ গুৰি নেভাবি এদিন ঘৰৰ কোনোৱেই গম নোপোৱাকৈ আন্ধাৰৰ সুযোগ লৈ ৰমেনদাৰ চাইকেলক উঠি তেওঁৰ ঘৰ ওলালোগৈ । দুইখন ঘৰে প্ৰথমে অলপ অসন্তোষ প্ৰকাশ কৰিলেও লাহে লাহে আমাক আদৰি ল'লে। ৰমেনদাৰ ঘৰখনতো ইমান অভাৱ অনাটন নাছিল। শাহু শহুৰে মোক মৰমেই কৰিছিল। বিয়া নোহোৱাকৈ থকা বাই শাহুজনী ভালেই আছিল। পিছে সমস্যাৰ সৃষ্টি কৰিলে ৰমেনদাই নিজে।ককায়েক কেইজনে ইতিমধ্যে বিয়া বাৰু কৰাই বেলেগ ঘৰ বান্ধিছিল। ৰমেনদাৰ মদ টোপাৰ প্ৰতি থকা আকষণৰ কথা বিয়াৰ আগতে মোৰ অজানা আছিল। মোক বিয়া কৰি অনাৰ কিছুদিনলৈকে ঠিকেই আছিল। পিছে দিন বাঢ়ি যোৱাৰ লগে লগে তেওঁৰ এই বদ অভ্যাস মোৰ চকুত জলজল পটপটকৈ ধৰা পৰিল। কাম কৰিবলৈ ওলাই গৈ এটুপি ধৰি ৰাতি দেৰি দেৰিকৈ ঘৰলৈ অহা হ'ল। কিবা ক'লেও অবাইচ মাত মাতি গাত হাতো দিয়া হ'ল। শাহু- শহুৰে কিবা ক'লেও তেওঁলোককো নক'বলগীয়া কথা কোৱা হ'ল। এদিন সহ্যৰ সীমা মাঁক- দেউতাকৰো পাৰ হৈ গ'ল। ৰমেনদাক ঘৰৰপৰা বাহিৰ কৰি দিলে। মোৰো উপায় নোহোৱা হ'ল। কাৰ পক্ষ ল'ম? স্বামীৰ পক্ষ নে শহুৰ -শাহুৰ? স্বামীৰ ভুল দেখিও উপায় নেপাই ৰমেনদাৰ লগতেই ওলাই আহিলো।
---------------------------------------------------------------------------------------------------
মোৰ পেটত তেতিয়া তিনিমহীয়া সন্তান।শেষ আশ্ৰয় আছিল দেউতাৰ ঘৰ। মাঁ -দেউতাই মোকেই দোষ দিলে নিজে চাই বিয়া হোৱা বাবে। তথাপিও আমাক আকোৱালি ল'লে।হাজাৰ হ'লেও নিজৰ পেটৰ সন্তানৰ দুখ দেখি কেনেকৈ চাই থাকে? ৰমেনদাই নিজৰ ঘৰত ভৰি নিদিয়াৰ শপত ল'লে। দিনবোৰ তেনেকৈয়ে গৈ থাকিল। ইতিমধ্যে দেউতাহঁতে মাটি অকন দিলে। তাতে সৰুকৈ ঘৰ এটা বান্ধি থাকিবলৈ ল'লো। ৰমেনদাৰ স্বভাৱ সলনি নহ'ল।মই তেওঁৰ এই স্বভাৱৰ সৈতে মিলি যোৱাৰ চেষ্টা কৰিলো। সুস্হিৰ হৈ থাকোতে ৰমেনদাক বুজাওঁ। বুজেও তেতিয়া। পিছে পেটত পানীটুপি পৰাৰ লগে লগে একেই ৰুপ। মৃত্যুৰ কথাও ভাবো মাজে মাজে।পিছে ছোৱালীকেইজনীৰ মুখলৈ চালে সেই মনৰ আশা মনতে মাৰ যায়। এদিন ৰমেনদাই বুজি পাব সেই আশাতেই বন্দী হৈ পৰো। ছোৱালীকেইজনী লাহে লাহে ডাঙৰ হৈ অহাত সিহঁতৰ বিভিন্ন অভাৱ দুৰ কৰিবৰ বাবে দুই এঘৰত ইটো সিটো কাম কৰিব ল'লো। সিহঁতৰ অভাৱবোৰ অলপ হ'লেও পুৰাব পাৰি মনটো ভাল লাগে।
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ঠান্ডা অলপ বেছিকৈয়ে পৰিছে। ঘৰৰ টিঙৰ চালত নিয়ৰবোৰে টোপৰ টোপৰকৈ শব্দ কৰিছে। মই নিয়মীয়াকৈ কাম কৰা ৰীনা বৰবৌৱে ডাবল চাইজৰ ব্লেংকেট এখন আনি দিলে। যোৱাবাৰতকৈ সেইবাবে ঠান্ডা অলপ কম পাইছো। তথাপি আৰু এখন হোৱা হ'লে ভাল আছিল।
পথাৰত ধান দাই থাকোতে ভনী নবৌৱে কৈছিল---"চৰকাৰে বোলে অহা দেওবাৰে আমাৰ গাওঁত মিটিং পাতিছে। ইলেকচন আহি আছে। তাতেই বোলে ঊল, সূঁতা, কম্বল আদি দিব।" আনেই
যিয়েই নকওঁক ভোটৰ বাবে তেওঁলোকে এইবোৰ কৰিছে বুলি তাত মোৰ ক'বলগীয়া একো নাই। আমাৰদৰে দুখীয়াবোৰৰ বাবে তেওঁলোকৰ এই সাহায্য আশীবাদস্বৰুপ। এই সময়ত মোক আৰু কম্বল এখনৰ খুবেই দৰকাৰ হৈছে --ছোৱালী কেইজনীক ঠান্ডাৰপৰা ৰক্ষা কৰিবৰ বাবে। গাত ল'বলৈ কাপোৰ দুখনমানো লাগে। ঊল দিলে তাৰে মাটি শালখনতে গৰম কাপোৰ দুখনো বৈ উলিয়াব পাৰিম। ঠান্ডাটো তেতিয়া ভালৰেই পাৰ হৈ যাব। মিটিং খনলৈ যাব লাগিব। ভোট যাকেই নিদিওঁ। সেইয়া পাছৰ কথা। আমাৰ ৱাডৰ ৱাড মেম্বাৰ নিজু নবৌক কথাটো ক'ব লাগিব। নিজু নবৌৰ ৱাড মেম্বাৰ হোৱাৰ বাবে মইও বহু কষ্ট কৰি থৈছো।
চৰকাৰে দিব বুলি কোৱা কম্বল আৰু ঊলৰ কথা ভাবিয়েই মোৰ দুচকু জাপ খাই আহিল।হওঁক তেওঁ এটা সমস্যা সমাধান হৈছে।বাহিৰত ফৰিংফুটা জোনাক। বেৰৰ জলঙায়েদি জোনৰ পোহৰ কোঠাটোৰ ভিতৰলৈ সোমাই কোঠাটো পোহৰাই তুলিছে তেতিয়া।
No comments:
Post a Comment